A Coordinadora de Equipos de Dinamización Lingüística do Morrazo elaborou as seguintes guías de lectura e música en galego. Unha oportunidade de facer agasallos para familiares e amistades.
7/17/2016
6/24/2015
Que bonita a vida
Artigo da revista Umbrela Nº 20
Que bonita a vida.
Sara
Álvarez Cerviño 3A
Unha
mañá dun día calquera, dun ano que non me lembro, erguinme
pensando en nada, cunha estraña sensación. Levaba a camiseta do
revés e na radio soaba una canción, a chamada “Que bonita la
vida” de Dani Martin.
Camiñei
ata encontrar o meu caixón, onde eu gardaba o meu diario, collino e
escribín.
Pasaba
o tempo. Os minutos cada vez facíanse máis longos e a canción non
paraba de soar: remataba e volvía ao principio, parecía todo
programado, dende a música ata a miña mente.
Empezou
a doerme a cabeza pero seguín escribindo, nese momento non podía
parar, tiña que continuar e explicar o que sinto, que nin eu o sei.
“Y
tan bonita es que a veces se despista”, dicía a frase.
Podía
ser que hoxe a miña vida se estivese despistando, todo tan estraño,
unha dor no peito, una rabia por todo o que pasaba pola miña cabeza
nese momento.
“Que
bonita la vida, que regalo tan grande que luego te lo quita”.
Máis
dor volveu ao meu peito, deixándome sen palabras, sentindo nada,
pechando e abrindo os ollos sen ver nada, nada como eu quería ver.
Cansei
de sentir esa música nos meus oídos.
Arrimeime
contra una esquina con moito medo. A canción non paraba e eu
estábame volvéndome tola. Desaparecín, desaparecín do mundo. Onde
estou?
O MUNDO TAL E COMO É
Artigo da revista UMBRELA Nº 20
O MUNDO TAL E COMO É
O
mundo está cheo de incógnitas. Moitas sen resposta e outras cunha
explicación aínda por atopar.
No
tempo que levamos os seres humanos habitando neste planeta, fixemos
grandes avances. Tanto na tecnoloxía, coma na ciencia, coma na
cultura… Fixemos a nosa vida máis cómoda pero… é xusto
beneficiarnos a costa doutros? A resposta é clara: Non.
Obrigamos
a que o resto dos seres vivos vivan en pésimas condicións pola nosa
culpa, é dicir, están pagando as consecuencias dos nosos actos. E
sabendo isto intentamos arranxalo? Non.
Sei
que este exemplo faise moi reiterativo, sen embargo, é o máis claro
e máis fácil de entender.
Todo
é unha cadea, se unha conexión falla, a cadea rompe.
Comecemos
con algo sinxelo para ver ata onde chega.
Unha
persoa colle un coche para dirixirse ao traballo. Ata aquí todo
normal, non si? Vale, imaxinemos esta acción con todos os habitantes
da Terra. A contaminación que producen é bastante grande e tan só
estamos falando deste movemento cotián. Transformémolo a gran
escala, sumemos a contaminación que producen todas as fábricas de
toda clase de produtos para o consumo humano.
A
maior parte dos obxetos que atopamos ten como orixe unha fábrica.
Vivimos
nun mundo consumista, no que dependemos da enerxía eléctrica e dos
produtos industriais.
Velaquí
a gran pregunta: Somos capaces de convivir en equilibrio co planeta e
á súa vez manter a comodidade e a tecnoloxía que dispoñemos na
actualidade? Para min resúltame difícil e a mesma vez fácil de
responder. Sinceramente, eu creo que se somos capaces de construír
cidades e de inventar grandes cousas, por que non poderiamos convivir
en equilibrio? Todos o fan. O problema é que non queremos xa que
teríamos que prescindir de moitas cousas e iso a algunha xente non
lle convén.
Pero
ata que non nos decatemos do que está pasando e fagamos algo, isto
vai seguir sucedendo.
Tapámonos
os ollos convertémonos en ignorantes. E sendo ignorantes somos
fáciles de manipular por outra xente.
A
nosa maior cualidade é a capacidade de expresarnos e defender as
nosas ideas.
ANA QUEIMAÑO
6/03/2014
Regueifas .Maio 2014
Taller de regueifas que impartiron PINTO DE HERBÓN E O CARUNCHO aos alumnos de 3º e 4º da ESO.
6/10/2013
UMBRELA 18
María
Tenorio Solla 3ºB
Tendemos
a non valorar as cousas, a esquecelas, deixalas pasar e, ultimamente
a non darlle valor ou importancia ás que máis o requiren. Será por
crer ter todo, si, é iso polo que deixamos de valorar os pequenos
detalles como o de facerte a durmida cado oes a túa nai, que entra
no teu cuarto, e aínda pensando que estás durmida murmurarche un
‘quérote’ xunto cun bico.
Hoxe
preferimos valorar o ter un bo móbil para poder presumir diante dos
demais, e onde queda todo o demais? O demsis, si, ese demais, o que
máis importa, detalles, unha palabra que aínda que só sexa unha
das miles que escoitaches ao longo do día só recordas esa, será
por algo, non si?. Que pasa con ese calafrío que che pon os pelos de
punta cada vez que escoitas a túa canción favorita?; con esas
persoas que tantas veces cres que non están, que por algún motivo
afastáronse sen razón pero xusto nese mal momento, onde máis o
precisas, aí están, de novo amosándoche a súa axuda. Serei un ser
único ao pasarme a min todas esas cousas, por ter a persoas
marabillosas.
Unhas
xa estaban, outras chegaron hai tan só dous anos, esas persoas que
aseguras que nunca cambiarías, as que por moi mal que esteas sempre,
sen saber como poden facelo, sácanche un feble sorriso, esas persoas
que notas que necesitas, que coñecen todos e cada un dos teus
defectos, que te aturan nos bos e nos malos días. Pensar e dicir,
que sería un día de clase sen rirte coa piña que formamos ao fondo
da aula? Que sería escoitar agora unha canción de Xoel e non
recordar a quen brincou xunto a min no seu concerto? Ou, recoñecería
un día sen que minutos despois de tocar o timbre anunciando o recreo
non entrasen os tres da clase do lado? Como sería pasar un día sen
escoitar un ‘a nosa pequena…’ saído da boca de papá? Ou ben
sen valorar todos eses consellos que a cada segundo pode darche a túa
irmá, esa irmá maior que, máis que iso, é unha nai? Eu podo
dicilo, nada. Todo sería nada si non puidese ter, oír ou ver cada
día algo de todo iso. Deixar de darlle importancia ao material e
comezar a valorar o que sen custarnos cartos convértese cada día na
nosa maior fortuna.
12/15/2012
Assinar:
Postagens (Atom)
