Que bonita a vida

Artigo da revista Umbrela Nº 20

Que bonita a vida.

Sara Álvarez Cerviño 3A

Unha mañá dun día calquera, dun ano que non me lembro, erguinme pensando en nada, cunha estraña sensación. Levaba a camiseta do revés e na radio soaba una canción, a chamada “Que bonita la vida” de Dani Martin.

Camiñei ata encontrar o meu caixón, onde eu gardaba o meu diario, collino e escribín.

Pasaba o tempo. Os minutos cada vez facíanse máis longos e a canción non paraba de soar: remataba e volvía ao principio, parecía todo programado, dende a música ata a miña mente.

Empezou a doerme a cabeza pero seguín escribindo, nese momento non podía parar, tiña que continuar e explicar o que sinto, que nin eu o sei.

“Y tan bonita es que a veces se despista”, dicía a frase.

Podía ser que hoxe a miña vida se estivese despistando, todo tan estraño, unha dor no peito, una rabia por todo o que pasaba pola miña cabeza nese momento.

“Que bonita la vida, que regalo tan grande que luego te lo quita”.

Máis dor volveu ao meu peito, deixándome sen palabras, sentindo nada, pechando e abrindo os ollos sen ver nada, nada como eu quería ver.

Cansei de sentir esa música nos meus oídos.

Non paraba de soar! Acabei por tirar o diario ao chan e pegar un berro para que me axudasen.

Arrimeime contra una esquina con moito medo. A canción non paraba e eu estábame volvéndome tola. Desaparecín, desaparecín do mundo. Onde estou?